Doktorzy Honoris Causa

Abdus Salam

(1926-1996)
fizyk teoretyk, profesor Uniwersytetu Londyńskiego

4 czerwca 1980 – uchwała Senatu UWr
28 maja 1981 – uroczysta promocja
promotor: prof. Jan Łopuszański

Abdus Salam urodził się 29 stycznia 1926 r. w Ihang w Pakistanie (zm. 21 listopada 1996 r. w Oksfordzie). Studiował matematykę i fizykę w Government College w Lahore (Pakistan) oraz w St. John's College w Cambridge, gdzie w 1952 r. uzyskał doktorat. W latach 1951-1956 wykładał matematykę w Government College i Panjab University w Lahore oraz na Uniwersytecie w Cambridge. W latach 1957-1986 był profesorem fizyki teoretycznej w Imperial College of Science and Technology Uniwersytetu Londyńskiego. Przez wiele lat (1964-1986) pełnił również funkcję dyrektora Międzynarodowego Centrum Fizyki Teoretycznej w Treście, ośrodka spotkań i współpracy fizyków z całego świata.

Profesor Abdus Salam pełnił wiele ważnych funkcji w dziedzinie doradztwa naukowego dla rządu Pakistanu oraz w różnych organizacjach międzynarodowych działających pod egidą ONZ. Zaangażowany w prace UNESCO, wielce zasłużył się w krzewieniu oświaty i organizowaniu nauki w krajach rozwijających się. Był współtwórcą Międzynarodowej Komisji Energii Atomowej, członkiem różnych instytucji i stowarzyszeń działających na rzecz pokojowego wykorzystania energii atomowej. Członek kilkunastu najważniejszych towarzystw naukowych na świecie, doktor honoris causa ponad trzydziestu światowych uniwersytetów.

Zainteresowania badawcze Profesora dotyczyły przede wszystkim fizyki teoretycznej, specjalizował się jednak w dziedzinie kwantowej teorii pola oraz jej zastosowaniach w teorii cząstek elementarnych. Profesor był twórcą wielu nowych kierunków badań opartych na formalizmie kwantowej teorii pola. Wielkie znaczenie mają Jego prace dotyczące teorii renormalizacji, teorii niezachowania parzystości, teorii pola cząstek złożonych i nietrwałych, symetrii wewnętrznych opartych na grupach nieabelowych oraz teorii łączenia kwarków i leptonów. Najwybitniejszym osiągnięciem Profesora Abdusa Salama było podanie w 1968 roku, wraz z amerykańskim fizykiem Stevenem Weinbergiem, uogólnienia elektrodynamiki kwantowej na procesy obejmujące tzw. słabe oddziaływania (teoria Salama-Weinberga). Odkrycie to stało się podstawą do przyznania w roku 1979 nagrody Nobla.