Multimedialna BAZA DANYCH

Dzieje Uniwersytetu > Profesorowie po 1945 r. > Knaster

Knaster
591a7-knaster_bronislaw.jpg

Profesorowie po 1945 r.

Bronisław Knaster

(1893-1980)

Matematyk.

Studia przyrodnicze i medyczne w Paryżu (1911-1914). Od 1915 matematyczne na UW. W roku 1920 wstąpił ochotniczo do wojska i służył jako lekarz podczas wojny polsko-bolszewickiej. 1923 doktorat, 1926 habilitacja. Praca naukowa na UW od 1935.
Wchodził w skład komitetu redakcyjnego Monografii Matematycznych. Przełożył na język francuski słynną monografię S. Banacha. Wykłady na uniwersytetach w Brnie, Pradze i Wiedniu. W latach 1921-1939 opublikował 26 prac z topologii. Współpracował z K. Kuratowskim, W. Sierpińskim i S. Mazurkiewiczem. Po wrześniu 1939 udał się do Lwowa i objął profesurę w katedrze geometrii. Lata okupacji niemieckiej spędził w Instytucie Weigla. Po odejściu Niemców miał możliwość pozostania we Lwowie, ale repatriował się już w kwietniu 1945. Po krótkim pobycie w Krakowie wybrał Wrocław. W latach 1946-63 kierował katedrą Matematyki I (Geometrii) Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego.
Jego wielką pasją była organizacja wydawnictw naukowych. Dzięki niemu powstała Wrocławska Drukarnia Naukowe. Jeden z założycieli czasopisma matematycznego Colloquium Mathematicum, przyczynił się też do szybkiego wznowienia po wojnie wydawania Fundamenta Mathematicae oraz Studia Mathematica.
We Wrocławiu opublikował kilkanaście dalszych artykułów. Zbiegło się to z odrodzeniem jego seminarium wyższego z topologii. Z jego 54 prac najsłynniejsza jest praca z 1922, zawierająca konstrukcję continuum dziedzicznie nierozkładalnego oraz 2 prace z 1947 o podziale pragmatycznym.
Za swoje osiągnięcia uzyskał Nagrodę Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego, Nagrodę PAN, Nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego oraz doktorat h.c. AM we Wrocławiu.

Zobacz również: