Profesorowie po 1945 r.

Helena Krzemieniewska

(1878-1966)

Mikrobiolog, fizjolog roślin.                                  

Jedna z pierwszych kobiet studiujących na UJ (od 1896 na Wydziale Matematycznym, od 1898 na Przyrodniczym – uczennica Emila Godlewskiego ). W czasie I wojny pracowała jako pielęgniarka w szpitalu wojskowym, a następnie uczestniczyła w masowym szczepieniu przeciw tyfusowi i ospie. W latach 1920-24 pełniła funkcję zastępcy profesora botaniki na Wydziale Leśnym Politechniki Lwowskiej. Wraz z mężem byli pionierami i twórcami mikrobiologii gleby w Polsce. Największe osiągnięcia z tego okresu wiążą się z prowadzonymi wspólnie z mężem badaniami nad morfologią i fizjologią bakterii śluzowych oraz śluzowców. Odkryli i opisali wiele nowych gatunków. W latach 1941-44 pracowała w Instytucie prof. Weigla we Lwowie. Doktoryzowała się w 1945 r. na UJ i przez krótki czas pracowała w Instytucie Badawczym Ministerstwa Leśnictwa Krakowie. W 1946 roku została powołana jako profesor zwyczajny na kierownika Katedry Fizjologii Roślin UWr. Katedrą tą kierowała do przejścia na emeryturę w 1955 r. (od 1951 w WSR). Następnie przez kolejne pięć lat pracowała w Zakładzie Botaniki PAN we Wrocławiu. Była aktywnym członkiem wielu towarzystw naukowych, m.in. Polskiego Towarzystwa Botanicznego i Polskiego Towarzystwa Mikrobiologicznego.
Odznaczona Złotym Krzyżem zasługi (1939 r.) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955 r.).

Prace naukowe prowadzone we Wrocławiu dotyczyły m.in. badań nad myxomycetes, promieniowcami i śluzowcami.

Opublikowała wspólnie z małżonkiem i współpracownikami oraz samodzielnie około 98 prac naukowych z zakresu mikroorganizmów glebowych, w tym „Miksobakterie Polski" (1926-30 z mężem Sewerynem), „Śluzowce Polski na tle Flory Europejskiej” (1960).