Profesorowie po 1945 r.

Henryk Teisseyre

(1903-1975)

Geolog. Prof., doktor h.c. UWr (1975), twórca wrocławskiej szkoły geologicznej, przedstawiciel zasłużonej dla nauki spolonizowanej rodziny francuskiej.

Ojciec Warzyniec był światowej sławy geologiem, badaczem Karpat, profesorem Politechniki Lwowskiej (uznanymi geologami byli też dwaj przedwcześnie zmarli synowie  Juliusz i Andrzej Karol, prof. UWr). Wychowanek UJK we Lwowie, działalność naukową rozpoczął w 1925 w Katedrze Geografii UJK u E. Romera. W czasie dłuższego pobytu w Lozannie specjalizował się w zagadnieniach tektoniki i kartowania geologicznych struktur alpejskich pod kierunkiem M. Lugeona. Po powrocie do kraju pracował w przedsiębiorstwie poszukiwawczo-naftowym „Pionier” we Lwowie. W czasie II wojny światowej pracował na Uniwersytecie Lwowskim, początkowo jako docent, później jako pracownik naukowych w uniwersyteckim Muzeum Geologicznym. 1945 wyjechał do Krakowa, a jesienią 1945 został kierownikiem Katedry Geologii na UAM w Poznaniu. W 1946 objął Katedrę Geologii Ogólnej i został dyrektorem Zespołu Katedr Geologii UWr we Wrocławiu. Zorganizował Dolnośląską Stację Terenową Państwowego Instytutu Geologicznego (1949), a także Pracownię Geologii Stałych Struktur Zakładu Geologicznego PAN (1956). Od 1963 redaktor „Geologica Sudetica”. Od 1954 członek korespondent, od 1969 członek rzeczywisty PAN.

W dorobku naukowym obejmującym 122 artykuły i mapy geologiczne, 65 dotyczy geologii Sudetów, m.in. Budowa geologiczna północnej okolicy Wałbrzycha (1958), Depresja Świebodzic jako jednostka geologiczna (1956), Geologia Regionalna Polski, t. III Sudety (1957), Uwagi o ewolucji strukturalnej Sudetów (1964), Spękania skalne w SE części Gór Kaczawskich i N części depresji Świebodzic (1976).