Profesorowie po 1945 r.

Ludwik Hirszfeld

1884-1954

Lekarz, mikrobiolog, immunolog.

W latach 1902-04 studiował w Würzburgu. W Berlinie broni doktorat z najwyższym odznaczeniem (exima cum laude, 1907). Asystent w Instytucie Badań Raka w Heidelbergu (1907-11), w 1914 habilitacja w Zurychu.
W czasie I wojny światowej bakteriolog w armii serbskiej, gdzie rozwinął badania naukowe, które stały się zaczątkiem nowych gałęzi wiedzy (antropoimmunologii). Kierownik Zakładu Badań Surowic, Zakładu Bakteriologii, i kierownik naukowy Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie (1921-39). Profesor UW (1931). Podczas II wojny św. przesiedlony do getta, z którego potajemnie uciekł, ukrywał się w kraju pod obcym nazwiskiem.
W 1945 organizator i pierwszy dziekan Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu oraz zakładu Mikrobiologii Lekarskiej. Twórca Instytutu Immunologii i Terapii Doświadczalnej PAN (obecnie jego imienia).

Dokonania: odkrycie (wspólnie z E. v. Dungernem) dziedziczenia grup krwi A, B, 0 wg prawa Mendla (1910), teoria pozytywnego stwierdzenia rodzicielstwa na podstawie cech grupowych, stworzenie pojęcia konfliktu serologicznego oraz rozwinięcie działu nauki o poronieniach nawykowych, udoskonalenie diagnostyki mikrobiologicznej (gł. pałeczek durowych) i opracowanie metodyki uproszczonej diagnostyki kiły.
Doktor h.c. Uniwersytetu im. Karola w Pradze (1950), Uniwersytetu w Zurychu (1951).

Autor ponad 300 prac i 5 książek naukowych, swoje poglądy naukowe i społeczne zawarł w autobiografii Historia jednego życia (1946).