Profesorowie po 1945 r.

Stefan Macko

(1899-1967)

Przyrodnik, botanik, ekolog.

W 1916 wstąpił ochotniczo do Legionów, 1919 zdał eksternistycznie maturę we Lwowie. Studia przyrodnicze na UJ (1924-28), tamże obronił doktorat na podstawie pracy Studia nad geograficznym rozmieszczeniem i biologią azalii pontyjskiej w Polsce (1930).
W 1928-32 pracował na UJ pod kierownictwem W. Szafera jako stypendysta Funduszu Kultury Naukowej. W 1932-39 był nauczycielem Przyrody w Państwowym Liceum i Gimnazjum w Łucku, zaś w 1940-41 pracownikiem naukowym Filii Moskiewskiej Akademii Nauk we Lwowie. Podczas okupacji niemieckiej przebywał na Lubelszczyźnie.
Od 1945 we Wrocławiu. Adiunkt w Ogrodzie Botanicznym (1946-47), w 1947 habilitacja, a od IX kierownik Katedry Ekologii i Geografii Roślin, 1948-63 dyrektor Ogrodu Botanicznego (od XI 1966 kurator), 1954-56 dziekan Wydziału Nauk Przyrodniczych
Propagował idee ochrony przyrody i świadomego kształtowania krajobrazu; dzięki jego wysiłkom został utworzony Karkonoski Park Narodowy (1959).

Autor wielu prac badawczych poświęconych głównie roślinności Wołynia i Ziem Zachodnich, prac z dziedziny ochrony przyrody, z zakresu ekologii roślin oraz palinologii, dotyczących głównie trzeciorzędu. Opracował do Flory Polskiej rodzinę nadwodnikowatych Elatinaceae (1955), autor skryptu filogenetycznej systematyki roślin (1927,28); ogłosił kilkanaście artykułów naukowych oraz około 40 artykułów i prac popularno-naukowych (m.in. Las jako zespół biologiczny, 1947). Jego bogate kolekcje zielnikowe Wołynia znajdują się w Muzeum Wołyńskim w Łucku.