Multimedialna BAZA DANYCH

Dzieje Uniwersytetu > Profesorowie po 1945 r. > Baranowski

Baranowski
a0600-baranowski_t.jpg

Profesorowie po 1945 r.

Tadeusz Baranowski

(1910-1993)

Biochemik, enzymolog.

Absolwent i pracownik naukowy Wydziału Lekarskiego UJK we Lwowie. Współorganizator Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Od 1945 kierownik Katedry i Zakładu Chemii Fizjologicznej Uniwersytetu i Politechniki, od 1950 w ramach Akademii Medycznej. W latach 1946-47 organizator i dyrektor Oddziału Farmaceutycznego; 1947-48 dziekan Wydziału, od 1954 członek PAN. 1965-68 rektor AM we Wrocławiu. 1952 laureat Państwowej Nagrody Naukowej I stopnia za prace nad krystalizacją białek i badania nad hormonami peptydowymi oraz wprowadzenie ACTH do lecznictwa. Opisał metodę krystalizacji białek i jako pierwszy otrzymał krystaliczne białko zwierzęce – miogen A o właściwościach aldolazy (Lwów, 1939). Prowadził prace nad 8 enzymami cyklu glikolitycznego; 5 z nich uzyskał w stanie krystalicznym, a jeden (dehydrogenaza glicerofosforanowa) 1961 nazwano jego imieniem. Badania w dziedzinie chem. Patogenezy trombocytopenii; odkrył substytut witaminy K (metylonaftochinonu). Współautor odkrycia fosforolitycznego rozkładu glikogenu mięśniowego. Kontynuator rozpoczętej przez profesora Jakuba Karola Parnasa, którego był uczniem, charakteryzacji glikolitycznego ciągu metabolitycznego, zwanego ciągiem Ebdena-Meyerhofa-Parnasa. Zasłynął także pionierskimi badaniami nad strukturą grupowych antygenów krwi M i N z charakterystyką chemiczną i fizykochemiczną oraz opisem kompleksów białka z kwasami nukleinowymi, struktury polimeru d-AT (1968), oraz hybryd RNA-DNA pochodzenia zwierzęcego i bakteryjnego (1970).
Autor licznych monografii i podręczników.

Zobacz również: