Profesorowie po 1945 r.

Władysław Ślebodziński

(1884-1972)

Matematyk.

Studia matematyki i fizyki na Uniwersytecie Jagiellońskim (1903-08), następnie na uniwersytecie w Getyndze. Doktorat nauk filozoficznych (1928) i habilitacja z matematyki (1934) na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie II wojny światowej aresztowany za tajne nauczanie i osadzony w obozie koncentracyjnym.
Od 1945 we Wrocławiu, jako członek Grupy Kulturalno-Naukowej, był jednym z organizatorów Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej. Członek założyciel Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Wieloletni prezes oddziału wrocławskiego i Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Kierownik Katedry Matematyki na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu i Politechniki (1945-51), a 1951-61 PWr.

Specjalista w zakresie geometrii różniczkowej, autor ponad 50 prac naukowych, monografii Exterior forms and their applications (1970) i artykułów przeglądowych.
Dzieła Ślebodzińskiego dotyczą zastosowań teorii form zewnętrznych E. Cartana oraz metody reperu ruchomego do teorii przestrzeni Riemanna i koneksji afinicznej, niezmienników całkowych i nieskończonych grup Liego.

Najważniejsze osiągnięcia naukowe: wprowadzenie pojęcia pochodnej Liego jako nowego operatora różniczkowego, rozwiązanie zagadnienia równoważności 2 form różniczkowych, prace z zakresu afinicznej geometrii różniczkowej hiperpowierzchni.

Laureat nagrody państwowej za monografię (1954) i nagrody m. Wrocławia (1963).
Doktor h.c.: PWr (1965), Politechniki Poznańskiej (1967), UWr. (1970).