Profesorowie po 1945 r.

Zofia Ostrowska-Kębłowska

(1931-2010)

Historyk sztuki

Studia z Historii Sztuki we Wrocławiu i Poznaniu. W latach 1953–1970 pracowała w Muzeum Narodowym w Poznaniu, początkowo w Dziale Malarstwa Polskiego, a następnie jako kustosz w Dziale Malarstwa Europejskiego.
Od 1970 roku związana z Uniwersytetem Wrocławskim, początkowo z Katedrą, a następnie Instytutem Historii Sztuki. W latach 1984–1985 pełniła funkcję prodziekana Wydziału Filozoficzno-Historycznego, 1990–1993 kierowała Katedrą Historii Sztuki. 1994-1996 pierwszy dyrektor nowopowstałego Instytutu Historii Sztuki. W 1999 przeszła na emeryturę.
Większą część życia naukowego poświęciła badaniom nad sztuką rodzinnego Poznania i Wielkopolski XVIII i XIX wieku, skupiając się głównie na architekturze i malarstwie. Była uznaną badaczką sztuki niemieckiej okresu klasycyzmu i romantyzmu. Wśród jej obszernej spuścizny naukowej sporo miejsca zajmują rozważania teoretyczne poświęcone problematyce sztuki nowoczesnej. Stworzyła w IHS UWr podwaliny badań nad sztuką Śląska XIX i początków XX wieku.
Stypendystka rządu francuskiego, Fundacji Edwarda Raczyńskiego w Wielkiej Brytanii, DAAD, Historisches Kommission zu Berlin oraz Fundacji Lanckorońskich.
Była aktywnym członkiem wielu towarzystw naukowych: Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk oraz członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Od 1980 roku działała także w NSZZ "Solidarność".

Za swoją działalność naukowo-dydaktyczną oraz organizacyjną otrzymała liczne nagrody i wyróżnienia, w tym m.in.: Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi. Nagrodzona dwukrotnie przez Wydział I Nauk Społecznych PAN oraz Ministra Szkolnictwa Wyższego oraz Arcybiskupa Metropolitę Poznańskiego.