Dzieje Uniwersytetu > Profesorowie przed 1945 r. > Alzheimer
Profesorowie przed 1945 r.
Alois Alzheimer
(1864-1915)
Lekarz neurolog, profesor psychiatrii i neurologii na Uniwersytecie Wrocławskim.
Studia medyczne rozpoczął w Berlinie (1883), nauki pobierał ponadto w Tybindze i Würzburgu. Po otrzymaniu dyplomu lekarza medycyny i obronie pracy doktorskiej rozpoczął pracę w zakładzie psychiatrycznym we Frankfurcie nad Menem (1889). Rok później podjął w nim pracę jako ordynator neurolog Franz Nissl, z którym Alzheimer rozpoczął współpracę. Wspólnie wprowadzili w zakładzie zasadę non-restraint, polegającą na unikaniu środków przemocy (kaftany bezpieczeństwa, przymusowe karmienie). Zamiast tego wprowadzono nadzór nad pacjentami w dużych salach. Część z nich mogła swobodnie poruszać się po zakładzie, a niektórych zabierano nawet na wycieczki.
W 1902 przenosi się uniwersyteckiej kliniki w Heidelbergu, od 1904 wykładowca w Monachium. W tym samym roku udaje mu się ukończyć rozprawę habilitacyjną. W latach 1904-1912 kierownik tutejszego Laboratorium Anatomii oraz lekarz naczelny w Klinice Psychiatrycznej. W 1912 roku jako profesor zwyczajny został kierownikiem Katedry Psychiatrii Uniwersytetu Wrocławskiego i dyrektorem kliniki psychiatrycznej (Königlich Psychiatrischen und Nervenklinik).
Długoletnią współpracę Nissla z Alzheimerem podsumowało sześciotomowe dzieło Histologische und histopatologische Arbeiten über die Großhirnrinde (1906–1918). Ich badania nad wykryciem przyczyn powstawania neuroanatomicznych chorób nerwowych, zakończyły się sukcesem w przypadku choroby nazwanej na cześć odkrywcy „chorobą Alzheimera” (oficjalnie nazwa ta została przyjęta na kongresie lekarzy w Lozannie w 1967).
Autor m.in. Über einen Fall von spinaler progressiver Muskelantrophie (1891), Paralysis progressiva der Entwicklungsjahre (1894).